INLOGGEN Bel mij terug

Nieuws

Met Dr. Faber het zonnetje in huis

28-01-2013

Gisteravond was ik te gast op een bijeenkomst van het Noorse fondsenhuis Skagen. De meeting werd gehouden in het historische West-Indisch huis. Een van de sprekers was de Zwitserse Dr. Marc Faber, beter bekend als Dr. Doom. Al bij de start van de sessie bleek de locatie interessant omdat hier de eerste bubbel uit de geschiedenis is ontstaan, de tulpenmanie. Zeggen u en ik regelmatig “eh” en “ah” tijdens een gesprek, bij Dr. Faber is dat het stopwoord bubbel. Omdat de wereld steeds weer geconfronteerd wordt met bubbels – al dan niet veroorzaakt door de centrale bankiers – blijft hij goud kopen. Iedereen zou minstens 5% van zijn of haar vermogen in goud moeten beleggen. Dr. Faber laat niet na te vertellen dat hij iedere maand goud koopt en nooit in zijn leven goud zal verkopen zolang er mensen als Bernanke aan de touwtjes trekken. Goud moet je zien als een valuta, net als de dollar of de euro. Het enige verschil is dat er van goud niet onbeperkt bankbiljetten worden bijgedrukt. Natuurlijk kan goud tijdelijk in waarde dalen, zeker als speculanten eruit stappen maar dat biedt alleen maar perspectieven aldus Faber. Volgens Faber hebben de overheden in weerwil van hun streven juist grote en heftige fluctuaties veroorzaakt met hun ongebreidelde monetaire verruiming. Door alle schulden is de consumptie in tijd naar voren gehaald. Wat men nu heeft geconsumeerd met geleend geld, gaat van de toekomstige consumptie af. Dat gaat ten koste van toekomstige groei. Sowieso vindt hij dat het beslag dat de overheid legt op de economie veel en veel te groot is. Meer dan de helft gaat naar de overheid, en dat belemmerd ook de economische groei. Groei komt namelijk van het bedrijfsleven vandaan en niet van de overheid. Maar niet alleen voor goud breekt hij een lans, maar toch ook in bescheiden mate voor aandelen. Zeker 25% van zijn eigen portefeuille is belegd in aandelen. Aandelen hebben namelijk het vermogen om financiële instabiliteit en monetaire missers te overleven. Als voorbeeld laat hij grafieken uit Mexico van enige jaren geleden zien. Ongeacht de snelheid waarmee de peso destijds ineenstortte, de Mexicaanse aandelen stegen uiteindelijk meer in koers. Toch zou hij Amerikaanse aandelen onderwegen en de Chinese, Japanse en Vietnamese aandelen overwegen. De dollar en de euro vinden in zijn ogen weinig genade. Wat hem betreft hebben de Amerikaanse staatsleningen al lang de status van CCC bereikt. Wel ziet hij enige mogelijkheden in de Amerikaanse onroerendgoedmarkt. Hij beschrijft daarbij hoe sommige mensen eerst gedwongen werden om met een forse restschuld hun huizen te verkopen, om vervolgens te gaan huren tegen steeds sterker stijgende huren. Bepaalde investeerders kopen goedkoop de woningen op en knappen ze op. Doordat mensen geen koopwoning meer kunnen betalen, stijgt de vraag naar huurwoningen en dus ook de prijs daarvan (de huur). Veel van deze generatie heeft eerst al in de jaren negentig en begin deze eeuw een deel van hun vermogen verloren door onwijze speculaties in technologieaandelen en nu weer in onroerend goed. Al deze bubbels hebben een generatie verarmd. Ook zijn verhaal over pensioenen maakte de aanwezigen niet blij. In veel landen is veel te veel beloofd en niets gespaard. Er zijn verplichtingen aangegaan die nooit nagekomen kunnen worden. Even tijdens het verhaal, refereerde hij aan zijn neiging om door een open raam naar buiten te springen als hij de financiële markten beschouwd. Nee, de heer Faber is als het op beleggen aankomt niet het zonnetje in huis maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Michael Toorop

Translate »