Sir Winston Churchill zei het al: “democratie is de slechtste vorm van bestuur, op de andere vormen na die al zijn uitgeprobeerd”. Natuurlijk zou niemand anders willen, maar de democratie staat een doorslaggevende oplossing van het huidige schuldenprobleem in de weg.

Neem nu de Italiaanse regering. Door de recente locale verkiezingsnederlagen is de regering wars van het nemen van impopulaire maatregelen.

Ze hebben weliswaar besloten om € 47 miljard te bezuinigen, maar de echte zware noodzakelijke ingrepen komen pas na de verkiezingen van 2013 aan bod.

Nog duidelijker is het in de Amerikaanse politiek te zien. De presidentskandidaten lopen zich warm om volgend jaar President Obama uit te kunnen dagen. Het vergroot hun kansen niet om nu doortastend te handelen en allerlei drastische bezuinigingsvoorstellen te steunen c.q. akkoord te gaan met belastingverhogingen met oog op het verkiezingscircus dat al bezig is.

Landen als Nederland en Denemarken worden geregeerd door minderheidskabinetten, gesteund door populistische partijen. Alle reden dus voor de ministers uit deze landen om zich hard af te zetten tegen de zwakke broeders in de unie. Ook in Finland is de nationaal georiënteerde partij de grote winnaar geworden bij de verkiezingen, iets dat in België al heeft geleid tot een wereldrecord regeringsloos voortmodderen.

In april volgend jaar gaan de Fransen naar de stembus en dus zijn ook de handen van de zittende president Sarkozy gebonden. Bij de laatste plaatselijke verkiezingen verloor de regerende UMP partij en won het Front National onder leiding van de steeds populairder wordende Marine Le Pen.

De Griekse regering hangt aan haar vingernagels aan de rand van de afgrond door te regeren met een marginale meerderheid. Ook daar geldt dat iedere stem telt en dat bij de volgende verkiezingen de rekeningen gepresenteerd zullen worden.

De ministers vergaderen zich suf in Brussel, maar kunnen vaak weinig doortastend optreden door de verhoudingen in hun parlement dan wel op stapel staande verkiezingen. Door de problemen in Europa zullen de nationaal georiënteerde partijen steeds meer aan invloed winnen en de standpunten zich verharden. De patstelling groeit.