Terwijl in Amerika alle ogen gericht zijn op de naderende presidentsverkiezingen, tikt de klok door en verdwijnt de tijd waarin de leden van het Amerikaanse congres fiscale compromissen kunnen sluiten. Als de parlementariërs geen overeenstemming kunnen bereiken is een nieuwe recessie in de VS onafwendbaar.

Per het eind van 2012 lopen er allerlei tijdelijk belastingverlagingen af en zullen er allerlei uitgaven worden beperkt of gestopt als gevolg van een vorig jaar aangenomen wet ( the Budget Control Act of 2011 ). Zo zullen de inkomstenbelastingen voor werknemers dan met 2% stijgen evenals de belastingen voor het midden- en kleinbedrijf. Meer dan 1000 regelingen – zoals Medicare – zullen automatisch met bezuinigingen worden geconfronteerd. Het gevolg is dat het begrotingstekort met $ 560 miljard zal dalen. Voor de begroting een zegen, maar voor het land (en de rest van de wereld) een ramp.

Het Amerikaanse planbureau heeft becijferd dat zo’n ongewenste bezuiniging in 2013 een daling van het Amerikaanse Bruto Nationaal Product van 4% tot gevolg heeft. Het gemiddelde gezin zou dan $ 3500 per jaar meer belastingen moeten betalen, hetgeen een netto inkomensdaling van 6,2% betekent. Meer dan 2 miljoen banen zullen verloren gaan.

Alle reden om te denken dat de Republikeinen en Democraten een soort Kunduz-akkoord zullen sluiten om drama’s te voorkomen. Niets zal minder waar blijken te zijn. De twee partijen hebben zulke enorme ideologische verschillen dat in hun ogen een compromis niets minder is dan verraad aan hun principes. De verschillen komen vooral neer op de vraag of er behoefte is aan een kleinere of een grotere overheid. Beide kanten zullen het hard spelen, zelfs tot na het verstrijken van de deadline.

In de eerste plaats zijn er in november de verkiezingen. De presidentiële inauguratie is pas in januari evenals de installatie van het nieuwe congres. Het liefst zal men wachten tot na deze evenementen omdat er dan, al dan niet, nieuwe machthebbers zijn maar ook omdat de onderhandelingspositie sterker wordt naarmate de dramatiek stijgt. Het is in de Amerikaanse politiek soms net alsof twee auto’s met hoogste snelheid op elkaar komen afgereden in de verwachting dat 1 van de 2 als eerste uitwijkt.

De Amerikaanse economie c.q. beurs zal licht aangeslagen raken naarmate de tijd verstrijkt en er geen compromis wordt gesloten. Na 1 januari 2013 zal de economie sneller aangeslagen raken, maar nog niet onherstelbaar beschadigd worden wanneer de politici er alsnog uit komen. Raakt het publiek ervan overtuigd dat er geen overeenstemming wordt bereikt, dan zal de recessie onafwendbaar zijn en komt de beurs en de dollar onder sterke druk.

Het meest waarschijnlijke scenario is dat er medio januari een deal wordt gesloten. Daar komt bij dat de Verenigde Staten naar verwachting in februari 2013 weer het schuldenplafond raakt waardoor het congres de schuldenlimiet weer moet verhogen. Doen ze dit niet dan kan de overheid geen staatsleningen meer uitgeven en komt de economie alsnog tot stilstand. Zowel de Republikeinen als Democraten zullen dan  opnieuw de gelegenheid aangrijpen om alsnog hun visie op te dringen en eisen te stellen.

Door het zeer ruime monetaire beleid van de Federal Reserve zullen de aandelen een aantrekkelijk belegging blijven, mits er zich geen recessie voordoet. Anders is het bij de obligaties. De rente wordt kunstmatig laag gehouden en dus staan de koersen van obligaties op een historisch hoogtepunt. Als de politici de oplossing voor zich uitschuiven, zullen obligatiebeleggers huiverig worden voor de Amerikaanse staatsleningen. Valt de vraag terug, stijgt de rente.

Monden de onderhandelingen uit op een soort straatgevecht, dan zal alle aandacht de beleggers bij voorbaat al huiverig maken en dus stijgt de rente. Hoe dan ook, zullen beleggers de Amerikaanse staatsleningen niet langer als veilige haven beschouwen als er geen structurele oplossingen worden gevonden voor het enorme tekort. De premies voor deze staatsobligaties zullen verdwijnen en hun koers zal dalen.

Het toeval wil dat dilemma een Grieks woord is. Vroeger betekende het kiezen uit twee kwaden. Nu betekent het meer een moeilijke keuze. Beide interpretaties zijn voor de Amerikaanse politici van toepassing.