De Amerikaanse Centrale Bank bevindt zich, evenals de ECB overigens, in een positie waar weinig eer te behalen valt. De hele wereld wacht gespannen af of de Amerikanen nieuwe stimuleringsmaatregelen gaan nemen. Stiekem denkt iedereen van wel, maar gaat het ook gebeuren? En als er wat staat te gebeuren, zal het dan wel genoeg zijn? Het eerste probleem voor de FED is al het antwoord op de vraag of ze aan de verwachtingen van de financiële wereld kan voldoen wat ze ook doen.

Er is weinig dat de FED nog niet heeft geprobeerd om de haperende economische motor weer aan de praat te krijgen. De korte rente staat al bijna op nul en de rente op tienjarige staatsleningen staan op een absoluut historisch dieptepunt van 1,88%. Vele honderden miljarden zijn reeds geïnvesteerd, en desalniettemin is het leger werklozen gegroeid tot zo’n 25 miljoen mensen. De rente is dan weliswaar laag, maar bedrijven en particuliere ondernemers krijgen maar moeilijk krediet om nieuwe initiatieven te ontwikkelen.

Inmiddels beginnen zich de eerste scheuren in de beleidsbepalende commissie zelf te vertonen. De FED had besloten om aan te kondigen dat de rente minstens tot 2013 laag gehouden zal worden. Een ongewone stap, maar uit de notulen blijkt dat drie van de tien leden tegen deze maatregel hebben gestemd.

Ook de politiek begint zich te roeren. Met oog op de naderende Amerikaanse Presidentsverkiezingen van november volgend jaar beginnen alle issues zich te verpolitiseren. Ook de Centrale Bank en haar voorzitter zelf zijn niet meer heilig. Met name de republikeinse presidentskandidaten roeren zich nogal. Zo zei Gouverneur Rick Perry onlangs nog dat het drukken van geld in een verkiezingsjaar gelijk staat aan verraad. Vervolgens dreigende hij nog met een “ugly” ontvangst wanneer Ben Bernanke ooit naar Texas zou komen. Ongepast woorden, die Perry niet meer durfde te herhalen maar ook niet heeft terug getrokken. Het tekent de sfeer in de VS.

In het buitenland beginnen beleggers in Amerikaanse staatsobligaties, onder aanvoering van de Chinezen, zich te roeren tegen de mogelijkheid van opnieuw een ronde van Quantitative Easing. Zij vrezen terecht dat hun beleggingen zullen eroderen bij verdere monetaire verruiming met een gedeprimeerde dollar als bijeffect. Omdat Europe bijkans met een nog lastiger probleem kampt, kan de dollar zich behoorlijk handhaven tegenover onze euro.

Met weinig aantoonbare resultaten, een historische lage rente en kritiek van binnenuit, de politiek en vanuit het buitenland lijken de grenzen van de macht bereikt voor de Federal Reserve.